16-02-2019
Mijn naam is Wendy Wagenaar. Ik ben moeder van 3 mooie kinderen in de leeftijd van 3, 7 en 9 jaar. Al 22 jaar samen met mijn lieve Bowe. In mei 2018 ben ik 40 geworden, maar mijn feestje heb ik geannuleerd. Waarom?
Mijn eierstokkanker is terug.
Weg met statistieken
Die eierstokkanker werd in 2016 ontdekt. Slechts 3 weken nadat bleek dat ik borstkanker had. Ik ben die uitzondering waarbij 2 primaire tumoren van kanker tegelijk opdoemden. Volgens de statistieken is dit uiterst zeldzaam. Komt bijna niet voor. Toch had ik het. Dezelfde statistieken zeggen nu dat ik niet beter word.
Ik zeg, op mijn beurt, dat ik inmiddels niet meer in de statistieken pas. In Nederland hebben ze nog wel wat voor me in petto: Opnieuw 6 chemokuren voor een verlenging van mijn leven. Een VERLENGING. Niet GENEZING.
Wat ik voor mezelf in petto heb, is mooie jaren met mijn lieve gezin. Mijn kinderen zien opgroeien. Los van het feit dat ík ze wil zien opgroeien, wil ik ook dat zij mét en niet zonder een moeder opgroeien.
Immuuntherapie als toekomst
En weet je? Ik geloof in mogelijkheden. Ik geloof, net als vele medici met mij, dat immuuntherapie de toekomst heeft. Ik geloof dat we over 20 jaar met immuuntherapie mensen van kanker kunnen genezen. Ik moet voor mezelf deze toekomst naar voren halen.
Ik krijg de tijd niet om daarop te wachten.
Immuuntherapie in Nederland is voor mijn soort kanker nog niet voldoende wetenschappelijk bewezen.
Nog niet.....
Over onze landsgrens heen, in Duitsland, werken ze met dendritische celtherapie. Hier wordt een immuunvaccin op maat gemaakt. Inmiddels heb ik door een prachtige crowdfunding in juli 2018 de kans gehad om daar naar toe te gaan.
Er is alleen meer nodig.
Misschien was het te gemakkelijk gedacht. Misschien was het te hoopvol. Alleen immuuntherapie en dan verder. Verder met mijn leven.
Ik blijk bezig te zijn met een grotere puzzel: de zoektocht naar genezing bestaat voor mij uit verschillende puzzelstukken die ik gaandeweg aan het vinden ben.
Dus gaan we door. Inmiddels met een Amerikaanse lotgenote aan mijn zijn ( zie blog).
Mijn leven is onbetaalbaar
Het enige nadeel van deze puzzel buiten Nederland: betalen! Er hangt een hoog prijskaartje aan. En een zorgverzekering in Nederland betaalt niet mee aan dit buitenlandse avontuur.
Dus mijn grenzeloos denken in mogelijkheden stopt vaak hier. Op zoek naar mogelijkheden, die voor mij onbetaalbaar zijn.
Maar.....
Mijn leven is onbetaalbaar. Dat wordt nu wel heel letterlijk duidelijk, want beter worden en een mogelijkheid hiervoor krijgen, lijkt onbetaalbaar.
Opzij die trots!
Ik heb heel lang mijn trots niet opzij willen zetten. Mijn trots om maar geen hulp te vragen. Ik kan dit wel. Alleen. Maar..... weet je? Ik kan dit niet alleen.
Ik heb heel lang gewild, dat mensen het maar niet wisten. Een beetje anoniem met het gezin kunnen genieten. Geen stempel 'patiënt' op het voorhoofd. En opeens ben je diegene met die statistieken die niet heel gunstig meer zijn. Een nieuwe stempel erbij op het voorhoofd.
Als ik letterlijk een grenzeloos vermogen zou bezitten, zou ik nu al opnieuw onze landsgrens over zijn gegaan. Werken aan het mogelijke!
Wat heb ik te verliezen als ik mijn trots niet opzij zet? Mijn leven!
Mijn leven en mijn gezin zijn mij dierbaarder dan mijn trots. Veel dierbaarder.
Dus: Ik zet mijn trots opzij.
Om over 10 jaar te kunnen zeggen: "Wat hebben we er goed aan gedaan!" En om na te kunnen vertellen dat het het altijd waard is om hoop te houden en in het mogelijke te blijven geloven.
Grenzeloos!
Wie helpt mij mee? Voor het maken van een donatie klink hier.
Liefs Wendy
Meer over hoe het begon? Klik dan hier.
