30-06-2019
Mijn naam is Wendy Wagenaar. Ik ben moeder van 3 mooie kinderen in de leeftijd van 4, 7 en 9 jaar. Al 23 jaar samen met mijn lieve Bowe. In mei 2018 ben ik 40 geworden, maar mijn feestje heb ik geannuleerd. Waarom?
Mijn eierstokkanker is terug.
Weg met de Statistiek
Die eierstokkanker werd in 2016 ontdekt. Slechts 3 weken nadat bleek dat ik borstkanker had. Ik ben die uitzondering waarbij 2 primaire tumoren van kanker tegelijk opdoemden. Volgens de statistieken is dit uiterst zeldzaam. Komt bijna niet voor. Toch had ik het. Dezelfde statistieken zeggen nu dat ik niet beter word.
Ik zeg, op mijn beurt, dat ik inmiddels niet meer in de statistieken pas. Dus ik ga niet voor een verlenging van mijn leven, maar voor een genezing.
Wat ik voor mezelf in petto heb, is mooie jaren met mijn lieve gezin. Mijn kinderen zien opgroeien. Net als een andere moeder. Los van het feit dat ík ze wil zien opgroeien, wil ik ook dat zij mét en niet zonder een moeder opgroeien.
Immuuntherapie als toekomst
En weet je? Ik geloof in mogelijkheden. Ik geloof, net als vele medici met mij, dat immuuntherapie de toekomst heeft. Ik geloof dat we over 20 jaar met immuuntherapie mensen van kanker kunnen genezen. Ik moet voor mezelf deze toekomst naar voren halen.
Over onze landsgrens heen, in Duitsland, werken ze met dendritische celtherapie. Hier wordt een immuunvaccin op maat gemaakt. Inmiddels heb ik door een prachtige crowdfunding in juli 2018 de kans gehad om daar naar toe te gaan. Nu is het tijd voor een vervolg.
Mijn leven is onbetaalbaar
Het enige nadeel van behandelingen buiten Nederland: betalen! Er hangt een hoog prijskaartje aan. En een zorgverzekering in Nederland betaalt niet mee aan dit buitenlandse avontuur.
Dus mijn grenzeloos denken in mogelijkheden stopt vaak hier. Op zoek naar mogelijkheden, die voor mij onbetaalbaar zijn.
Maar.....
Mijn leven is onbetaalbaar. Dat wordt nu wel heel letterlijk duidelijk, want beter worden en een mogelijkheid hiervoor krijgen, lijkt onbetaalbaar.
Opzij die trots!
Ik heb heel lang mijn trots niet opzij willen zetten. Mijn trots om maar geen hulp te vragen. Ik kan dit wel. Alleen. Maar..... weet je? Ik kan dit niet alleen. Ik heb daarbij de hulp van andere mensen nodig.
Ik heb heel lang gewild, dat mensen het niet wisten. Anoniem met het gezin kunnen genieten. Geen stempel 'patiënt' op het voorhoofd. En opeens ben je diegene met die statistieken die niet heel gunstig meer zijn. Inmiddels heb ik ook geleerd dat ik een bijdrage kan leveren aan de zoektocht van anderen. En daarom niet meer anoniem.
Ik wil nog steeds over 10 kunnen zeggen: "Wat hebben we er goed aan gedaan!" En ik wil na kunnen vertellen, dat het het altijd waard is om hoop te houden en in het mogelijke te blijven geloven. Het brengt mij in ieder geval steeds een stukje verder.
Liefs Wendy
Meer over hoe het begon? Klik dan hier.
