We zijn beland in de zomer. Een zomer waarvoor wij als gezin, begin van dit jaar, plannen durfde te maken. Geen grote plannen, maar wel een keer weer de grens van Nederland over voor een vakantie. In plaats van voor een behandeling. Het plan was beginnen in Vlissingen, net als de afgelopen 2 jaren met een kleine doorreis naar West-Frankrijk. Wat hadden we er een zin in!
En toen kwam Corona. En we weten allemaal hoe dat plannen heeft kunnen veranderen.
De ironie
Best ironisch. De afgelopen 2 jaren hield mijn lichamelijke toestand mij in Nederland. Nu doet Corona dat. Ergens jammer. Ik had wel zin in een Frans avontuur. Verder blij, dat ik niet degene ben die een streep zet door geplande uitjes. Wie had dat kunnen bedenken! Waarbij West-Frankrijk eigenlijk snel van de baan was, hoopten we onze trip naar Vlissingen nog te kunnen verlengen met een week. Helaas. Door de maatregelen omtrent Corona besloot de eigenaar het huisje dit jaar niet te verhuren.
Ook best ironisch. Dit jaar kozen we voor het eerst 'echt' voor het strandhuis in Vlissingen. Twee jaar geleden kwam dit tussen de immuunbehandelingen in Duitsland door op ons pad via de beste tip ooit van onze overburen. Vorig jaar was het een logisch gevolg na de 2 chemobehandelingen van dat jaar. Dit jaar dus een bewuste keuze vanwege het feit, dat het ons prima bevalt.
Alweer 2 jaar onderweg
En nu ik aan het strandhuis denk, realiseer ik me ook dat ik alweer 2 jaar schrijf over mijn genezingspad. Ik had dat in 2018 jaar nooit voor mogelijk gehouden. Niet over het schrijven, maar over het volhouden van dit proces. De ongeneeslijke diagnose welke als een zwaard boven ons hoofd blijft hangen. Hoe ga je daar dag in dag uit mee om? Dat weet ik nu. En er dan nu zo voor staan, maakt mij een dankbaar mens.
13 Juli was het precies 2 jaar geleden dat ik mijn crowdfunding ben gestart om mijn integraal plan te volgen. Behandelingen in het buitenland, waarvan niet bewezen genoeg... maar wel een kans. Een kans om de prognose van mijn diagnose niet uit te laten komen. Gaat het lukken? Dat weet ik niet. Ik kan wel zeggen, dat ik heel blij ben dat het alweer de zomer van 2020 is.
Toekomstperspectief
Ik durf nog steeds niet goed naar de toekomst te kijken. Ik zie het op een één of andere manier niet meer, als vanouds, voor me. Dat betekent niet dat ik het niet meer voor me zie. Ik visualiseer het me anders. Het is moeilijk uit te leggen. Ik ben altijd een enorme planner geweest. Iedereen die mij kent, weet dat ik altijd van alles regelde. Van feestjes tot aan samenkomsten met een geldige of niet geldige reden. Zowel terugkijken als naar voren kijken, heeft mijn diagnose mij wel afgeleerd. In het begin vond ik dat jammer. Tegenwoordig vind ik het wel een mooi gegeven. Ik ben heel erg bezig met het hier en nu en plannen doe ik steeds minder. Ondanks de behoefte te weten waar ik aan toe ben. Ironisch. Deze ziekte maakt van een planner iemand die zich over moet geven aan flexibiliteit. Misschien is dat wel een levensles. Gewoon ademhalen en genieten. Ook dat vind ik soms wel een uitdaging. Dus genoeg om me op te blijven focussen. En daarom was het aanpassen van onze plannen voor deze vakantie niet erg. Als we volledig waren thuisgebleven ook niet. Door de Corona-crisis heb ik gemerkt, dat ik het eigenlijk heel fijn vind met mijn man en 3 eendjes gewoon thuis te zijn. Toch kwam er een nieuw vakantieplan op ons pad. Onze kinderen, gelukkig flexibel als altijd, vonden het prima om uit te wijken naar iets anders. En zo bleken de opa en oma van klasgenoten van zowel Julian als Romée een huis op Texel te hebben welke nog 10 dagen beschikbaar bleek. Wij blij. De kinderen blij.